De trein is altijd een beetje reizen
Omstreeks 13:30 stonden Karen, Robin en ik in Brussel-Zuid klaar om 16 verlegen, stille en afwachtende deelnemers te onmoeten, vertrekkensklaar voor 10 dagen zon, zee, strand, aangevuld met plezier en avontuur. Na een lange treinreis (toch wel bijna 2 uur) nog eventjes de bus op van De Panne naar Oostduinkerke waar nog 7 andere deelnemers zich bij de groep aansloten. Onze ploeg was compleet, wij waren er klaar voor en onze 23 deelnemers... ongetwijfeld ook.
Onze verdere dagplanning was beperkt, versta rustig en gezapig.
Eerst een welkomstdrankje bij aankomst, dan de obligate (en voor sommigen duidelijk niet interessante) kampregels overlopen om direct over te gaan naar "le moment suprême": de verdeling van de tenten. Strandjutters en -avonturiers stonden duidelijk te popelen om eindelijk, na zoveel dagen aftellen, eindelijk een tent voor 10 dagen "hun tent" te mogen noemen. Gauw-gauw uitpakken en slaapzak uitrollen (ook al hadden ze een zee van tijd), want we bruisen duidelijk van energie.
Om 18:15 eindelijk de benen onder de tafel kunnen schuiven met typische Belgische kost: kip met frieten. Persoonlijk hadden mosselen me nog iets meer gesmaakt, maar wie ben ik, de kip ging er zichtbaar vlotjes in en werd duidelijk gesmaakt. Na het eten het zweet en de vermoeidheid van de treinreis er afspoelen in de douche en natuurlijk ook wat verfrissing nemen na een al warme dag.
En dan wat tijd nemen om elkaar te leren kennen, voldoende tijd nemen om elkaar te leren kennen. Met de nodige activiteit, ambiance, sfeer en animo is dat -denk ik toch- gelukt, want na wat nakaarten bij een colaatje kropen alle deelnemers moe maar tevreden in hun slaapzak.
En lieve ouders, vrienden en familieleden: het is alweer een eeuwigheid geleden dat ik nog zo'n rustige avondwacht gehad heb. Ik heb zowaar genoten van de rust en de stilte onder een stralende sterrenhemel. Ook voor een centrumleider schuilt het geluk in kleine dingen.
Onze verdere dagplanning was beperkt, versta rustig en gezapig.
Eerst een welkomstdrankje bij aankomst, dan de obligate (en voor sommigen duidelijk niet interessante) kampregels overlopen om direct over te gaan naar "le moment suprême": de verdeling van de tenten. Strandjutters en -avonturiers stonden duidelijk te popelen om eindelijk, na zoveel dagen aftellen, eindelijk een tent voor 10 dagen "hun tent" te mogen noemen. Gauw-gauw uitpakken en slaapzak uitrollen (ook al hadden ze een zee van tijd), want we bruisen duidelijk van energie.
Om 18:15 eindelijk de benen onder de tafel kunnen schuiven met typische Belgische kost: kip met frieten. Persoonlijk hadden mosselen me nog iets meer gesmaakt, maar wie ben ik, de kip ging er zichtbaar vlotjes in en werd duidelijk gesmaakt. Na het eten het zweet en de vermoeidheid van de treinreis er afspoelen in de douche en natuurlijk ook wat verfrissing nemen na een al warme dag.
En dan wat tijd nemen om elkaar te leren kennen, voldoende tijd nemen om elkaar te leren kennen. Met de nodige activiteit, ambiance, sfeer en animo is dat -denk ik toch- gelukt, want na wat nakaarten bij een colaatje kropen alle deelnemers moe maar tevreden in hun slaapzak.
En lieve ouders, vrienden en familieleden: het is alweer een eeuwigheid geleden dat ik nog zo'n rustige avondwacht gehad heb. Ik heb zowaar genoten van de rust en de stilte onder een stralende sterrenhemel. Ook voor een centrumleider schuilt het geluk in kleine dingen.